W ich metodzie dziecku, które utraciło ekwiwa­lenty za złe zachowanie, natychmiast daje się szansę odzyskania kilku z nich w zamian za zrobienie czegoś pozytywnego: „szkoda, że rzuciłeś we mnie tą ścierką, gdyż tracisz 500 punktów, lecz możesz odzyskać teraz 50, gdy podniesiesz ją i wytrzesz zlew” (Amerykanie wykazują tendencję do stosowania astronomicznej liczby ekwiwalentów). Mimo że dziecko w tym przypadku miało przeciętną lub prawie przeciętną inte­ligencję, podejście takie warte jest zapamiętania. Uogólniając, muszę powiedzieć, że nie odniosłam zbyt dużych sukce­sów, stosując system kar w odniesieniu do dzieci upośledzonych umy­słowo. Chociaż systemy tę mogą wydawać się atrakcyjne dzięki wraże­niu atakowania wprost problemów wychowawczych, często jednak za­wodzą. Lepsze wyniki odnotowałam w programach, w których zamien­niki były dawane za dobre zachowanie, w porównaniu do tych, w któ­rych były zabierane za złe postępowanie.